Hero of Woodstock, Ten Years After heeft zijn naam eindeloos zien schitteren sinds een mooie avond in augustus 1969. blaze!). Onze Ten Years After hebben vanaf het begin een credo: blijven in de mooie puurheid van rock’n’roll en baden in het algemene gevoel van Britse blues (die snel boomt!).
Het is in de Marquee in Londen en op het Windsor National Blues and Jazz Festival dat gitarist Alvin Lee blijk geeft van virtuositeit en uiterlijk vertoon. Gelijk aan Clapton, Beck, Green of andere Page, Lee is deze gitaarheld (op zijn eeuwige Gibson 335) die wordt aanbeden om zijn techniciteit en zijn snelheid. Ten Years After is wendbaarder en swingender dan velen. Meer psychedelisch en mysterieus ook. Hij heeft weinig te benijden om Cream en dat stelletje vieze kinderen die Led Zeppelin heten.
Met “I’m Going Home” heeft TYA een verenigend volkslied dat hem door de modder van het mythische Festival leidt. De jaren 70 zijn een beetje ruig met de groep en zijn gitaristheld, ook al maakt de slechte slaper uit Nottingham de omhelzing nooit los.
Na een legendarisch concert op het Boogie Town Festival in Louvain-la-Neuve in mei 1999 waar we de originele bezetting nog een laatste keer zagen (Alvin Lee, Chick Churchill, Leo Lyons, Ric Lee) vindt Ten Years After zichzelf opnieuw uit (Alvin Lee verdween in 2013) met een stabiele line-up sinds 2014: Ric Lee en Chick Churchill kruisten de degens met bassist Colin Hodgkinson (Alexis Korner, Chris Rea, Whitesnake, Jon Lord, Jan Hammer, The Spencer Davis Group…) en met Italian/London gitarist Marcus Bonfanti (Ginger Baker, Eric Burdon en een opmerkelijke solocarrière). Deze gek van Rory Gallagher, BB King en Stevie Ray Vaughan is nergens bang voor en vooral niet voor geesten.
Ten Years After keert terug naar het Chênée Cultureel Centrum na een vurig concert in 2009. Zijn legendes niet eeuwig?
