Een tributeband, gebouwd op een gedeelde passie voor Led Zeppelin, brengt op het podium de nummers terug die de legende van het grote luchtschip creëerden.
Ook beïnvloed door de periode na Led Zeppelin en de min of meer kruisende carrières van Robert Plant, Jimmy Page en John Paul Jones.
Gallows Pole voert je mee van de wortels van de blues naar de begindagen van de hardrock, via de bergen van Wales en de woestijn van Kasjmir.
“Gallows Pole” wat “galg” betekent, is een van de titelnummers van Led Zeppelins derde album, met zijn zeer unieke akoestische sfeer.
De band High-Voltage, opgericht in 1992 in de regio Verviers/Luik (België), heeft zich in de afgelopen 25 jaar gevestigd als een dynamische en vooral authentieke band. De naam alleen al roept herinneringen op aan “Sweaty Rock’n’Roll”-avonden, en niet voor niets worden de Belgen beschouwd als een van de beste AC/DC-coverbands ter wereld. In hun optredens staan ze zo dicht bij het origineel dat Hard Rock Magazine schreef: “Deze Belgische tributeband zou AC/DC kunnen vervangen zonder dat iemand het merkt” (HRM oktober 2000).
Al meer dan 40 jaar drukt Deep Purple een onuitwisbare stempel op de rijke rockgeschiedenis. Geschokt door de muziek van deze legendarische band, brengen de muzikanten van FIREBALL met respect en precisie een eerbetoon aan dit rockicoon.
Op het podium straalt Fireball. Energie, kracht, een stem die doet denken aan Ian Gillan, de klanken van John Lords keyboards, Ritchie Blackmores onvergetelijke riffs, en niet te vergeten Ian Paices drumspel, ondersteund door Roger Glovers solide bas… het is er allemaal!
The Roost, opgericht in Brussel in 2016, put uit nu-metal en stoner roots om een pad te banen in de huidige rocknevel. Onder leiding van Roland De Greef (bassist van Machiavelli) bracht The Roost in 2020 “Alice” uit, dat veel potentie toonde, met name in de single “Leila”, een pareltje. Nu ze weer volop op het podium staan, is The Roost van plan om hier een tweede album te presenteren, wat hen zou moeten helpen om na de ongelukkige coronaperiode in aanzien te stijgen. Kom op tijd…
De lokale artiesten zijn onstuitbaar in opkomst en we vonden het tijd om ze te produceren voordat het te laat was. De Luikenaars, die dol zijn op rauwe classic rock uit de jaren zeventig, maken deel uit van een stroming die neoklassieke rock heet en die bands als Rivals Sons, Greta Van Fleet en Dirty Honey heeft doen ontstaan. De eerste single, “White Lava” (2024), is een schot in de roos. De eerste EP bevestigt dit. The Flynts beuken ons omver met hard/psychedelische muziek met een vintage sound en een zwaar ritme. Een traktatie voor de oude garde.
Robby Valentines wederhelft, Maria Catharina, leert de fans van GARF kennen, vooral omdat ze niet het type is dat zich afzijdig houdt. Maria keert terug naar het sterrendom met Robby als een toekomstige man. Maria biedt moderne hardrock, een beetje symfonisch, episch en zeer melodieus. Haar hoge, karakteristieke en gepassioneerde stem belooft het verschil te maken. Als je van kaviaar houdt, staat je een traktatie te wachten.
Deze band uit Seattle, Washington, is nog nooit in België geweest. Na GARF is het duidelijk dat ze nooit meer terugkomen, want ze gaan ermee stoppen. Dus je weet wat je te doen staat. We bieden je graag zo’n sensatie aan, want het origineel zit nog steeds in ons DNA, ook al wordt het steeds moeilijker om dit soort bands aan te trekken. Hoe dan ook, Q5 is het waard. In 1984 brak Q5 onverwachts door met een stratosferisch album: “Steel The Light”. Misschien wel hét hardrockalbum van het jaar, samen met “The Warning” van Queensryche (ook een band uit Seattle!). Melodieus als maar kan, etherisch en meeslepend, met zowel lange, meeslepende nummers als korte, vurige stukken, lijkt “Steel The Light” wonderbaarlijk. Een beetje te veel van het goede. “When the Mirror Cracks”, het jaar daarop, is degelijk, maar meer ook niet.
Floyd Rose, de onberispelijke gitarist, vertrekt om zijn eigen systeem te creëren, en zanger Jonathan Scott K. verschijnt weer in een ander project. De terugkeer van Q5 na tientallen jaren is onverwacht. Mis het niet!
De laatste keer dat Sweet voet aan wal zette in Luik, ging het mis. Het was in mei 1972 in de Barker Mini-Club in Liers, en de schurken belandden als vrienden (in de gevangenis van St-Léonard!) na ongepast gedrag met jonge dames. De onverbeterlijken werden zo een tijdlang persona non grata verklaard in België. Het was de (goede) tijd van de bubblegumliedjes van hitmakers Nicky Chinn en Mike Chapman.
Er is veel water onder de brug gestroomd. De glamkoningen werden enorm (met albums zo sterk als “Sweet Fanny Adams”, “Desolation Boulevard”, “Give Us a Wink”, “Off The Record” en “Level Headed”) en de nummer 1 glamband (pas op, er is een match met Slade – nou ja, die van Noddy Holder) doorstond alles (en beïnvloedde iedereen) voordat de hoofdrolspelers (Connelly, Priest en Tucker) als vliegen neervielen. Gelukkig hebben we nog steeds gitarist Andy Scott en zijn jonge luitenants die, zoals bij elk concert, “Teenage Rampage”, “Ballroom Blitz”, “Blockbuster”, “Hell Raiser”, “Action” en andere “Set Me Free” komen knallen. Niets nieuws onder de zon, behalve een maximum aan glitter, plezier, basic rock en uitbundigheid.
De Duitse maestro is dol op Luik. Hij is al ruim tien keer met de Scorpions in bijna elke zaal en club in onze Vurige Stad geweest en is in de loop der jaren bevriend geraakt met heel wat Luikenaars. Zo was Uli tijdens ons eerste GARF in Fonck in 2019 de artiest of band die de meeste lof van het publiek kreeg.
Hem terughalen naar Chênée (twee concerten met de Scorpions in 1977 en 1978 en een Hendrix Tribute met Such A Noise en Randy Hansen in 1991)? Een no-brainer, want de warme herinneringen aan deze gitaarheld, een volgeling van de grote Jimi en een liefhebber van klassieke muziek en filosofie, blijven levendig. Geweldig in een Scorpions met romantische en soms psychedelische inslag (het duo Schenker/Meine daagde Uli uit qua schrijfstijl), verschrikkelijk goed, persoonlijk en grootspraak (Beyond The Astrial Skies – 1985) in een Electric Sun die totaal uit de pas loopt met de “mainstream” Scorpions, presenteert Uli zich als een geliefde virtuoos (Kirk Hammett van Metallica, Yngwie Malmsteen, Marty Friedman van Megadeth, Eric Peterson van Testament… zijn zijn grootste fans). We zijn er trots op om u opnieuw te mogen presenteren (maar dit keer als ster en met een volledige show) deze grote naam uit de gouden eeuw van de rock, die op 70-jarige leeftijd nog onervaren is.
De nieuwe show van Uli Jon Roth heet “Pictures of Destiny”. Hij presenteert nieuwe composities, een nieuwe set met zijn schilderijen en een selectie uit zijn briljante carrière.
De Luikse drummer Rudy Lenners, zijn voormalige partner bij de Scorpions tussen 1975 en 1978, speelt een paar nummers met zijn vriend. Natuurlijk, Scorpions!
Mis deze Uli-tournee niet. Het is een van de weinige concerten op ons continent in 2025.
