In 2022 was SteeLover met zijn nieuwe opus Stainless een van de sensaties van onze tweede GARF tijdens de openingsdag op vrijdag. De hardrockers uit Luik waren unaniem: het was inderdaad hun beste concert sinds hun reünie. Het publiek juichte hen toe en na enkele opvallende optredens (waaronder de Spirit of 66 afgelopen november) klonk een concert in Polen afgelopen juni als een openbaring.
Het is in dit grote Oosterse land waar SteeLover het populairst is! Hij had nog steeds ongeveer 80.000 exemplaren van zijn Glove Me (album uit 1984) verkocht in het land van Mazurka. Dat verklaart het. De actualiteit van het hardwerkende SteeLover is precies de cd-heruitgave (met twee bonustracks) van dit sprankelende Glove Me. De gelegenheid was dan ook goed om hen te vragen het op het GARF-podium te komen uitvoeren. Laten we het legendarische concert van SteeLover op hetzelfde podium van het Cultureel Centrum van Chênée in december 1984 niet vergeten: die avond waren onze dappere staalarbeiders in een staat van genade die de geschiedenis van de Luikse rock en de Waalse hardrock voor altijd markeerde.
Michel Leclercq was een geweldige gitarist! Te onbekend. Met een stoer karakter. Met verhoogde gevoeligheid. Zijn kennis van muziek was enorm. Buitengewoon goede smaak… Naast deze waaier aan kwaliteiten was Michel een pedagogisch en gedreven leraar. Tientallen gitaristen uit Luik zijn hem veel verschuldigd.
Voorbij de lofrede, groepen of liever één: Danger. Deze hardrockacademie uit Luik, opgericht rond de overgang van de jaren 70/80, kon zich meten met veel groepen uit die tijd. Britse opvoeding en Amerikaans geluid waren de kenmerken van deze unieke LP die veel beter verpakt was dan Irish Coffee, Jenghiz Khan of Kleptomania. Een groot fan van Wes Montgomery, Allan Holdsworth, Peter Green, Jeff Beck, Eddie Van Halen en later een fervente volgeling van Robben Ford, zeilde Michel naar meer jazz en meer blues horizonten met altijd een bijzondere hang naar de Californische sound.
After The Waiting was zijn laatste band en zijn ultieme album. Hij zou optreden op onze GARF 2020. De Covid-crisis besliste er anders over voordat onze Michel zonder al te veel waarschuwing vertrok om de sterren te ontmoeten… Zijn vrienden zullen hem een emotioneel en verdiend eerbetoon brengen. Rond Julian, zijn zoon. Zijn trots.
Hero of Woodstock, Ten Years After heeft zijn naam eindeloos zien schitteren sinds een mooie avond in augustus 1969. blaze!). Onze Ten Years After hebben vanaf het begin een credo: blijven in de mooie puurheid van rock’n’roll en baden in het algemene gevoel van Britse blues (die snel boomt!).
Het is in de Marquee in Londen en op het Windsor National Blues and Jazz Festival dat gitarist Alvin Lee blijk geeft van virtuositeit en uiterlijk vertoon. Gelijk aan Clapton, Beck, Green of andere Page, Lee is deze gitaarheld (op zijn eeuwige Gibson 335) die wordt aanbeden om zijn techniciteit en zijn snelheid. Ten Years After is wendbaarder en swingender dan velen. Meer psychedelisch en mysterieus ook. Hij heeft weinig te benijden om Cream en dat stelletje vieze kinderen die Led Zeppelin heten.
Met “I’m Going Home” heeft TYA een verenigend volkslied dat hem door de modder van het mythische Festival leidt. De jaren 70 zijn een beetje ruig met de groep en zijn gitaristheld, ook al maakt de slechte slaper uit Nottingham de omhelzing nooit los.
Na een legendarisch concert op het Boogie Town Festival in Louvain-la-Neuve in mei 1999 waar we de originele bezetting nog een laatste keer zagen (Alvin Lee, Chick Churchill, Leo Lyons, Ric Lee) vindt Ten Years After zichzelf opnieuw uit (Alvin Lee verdween in 2013) met een stabiele line-up sinds 2014: Ric Lee en Chick Churchill kruisten de degens met bassist Colin Hodgkinson (Alexis Korner, Chris Rea, Whitesnake, Jon Lord, Jan Hammer, The Spencer Davis Group…) en met Italian/London gitarist Marcus Bonfanti (Ginger Baker, Eric Burdon en een opmerkelijke solocarrière). Deze gek van Rory Gallagher, BB King en Stevie Ray Vaughan is nergens bang voor en vooral niet voor geesten.
Ten Years After keert terug naar het Chênée Cultureel Centrum na een vurig concert in 2009. Zijn legendes niet eeuwig?
Zweden en melodieuze hardrock: een geweldig liefdesverhaal! Gevoed op de verheven melodieën van ABBA, Europe, Rising Force, Silver Mountain, 220 Volt en anderen, bepaalt en bestrijdt Treat de speed/thrash trend die te snel de dominante trend wordt.
Gevormd in Stockholm in 1983 onder een onwaarschijnlijke vlag, lijkt Treat de meest begaafde touwpartij, vooral na “Scratch and Bite” (zomer 85) en “The Pleasure Principle” (eind 85), zijn eerste twee werken, die de nieuwe godelureans katapulteren. in het cenakel van de hoogwaardigheidsbekleders van hard FM/AOR. Alleen, Europa beleeft buitengewoon geluk met zijn “Final Countdown” en Treat kan alleen onder de caudinevorken doorgaan ondanks kleine internationale hits in de loop van de tijd met de namen “Get You On The Run”, “World Of Promises” of “Ready For The Nemen”.
Treat vocht met hand en tand tegen het ongeluk met ondersteuning tijdens Queen’s laatste tournee (1986) en opmerkelijke optredens op Monsters of Rock 1988 in Bochum en Schweinfurt met Iron Maiden, Kiss en David Lee Roth. De groep verspreidt zich in de trieste grunge-jaren. Hij herrees letterlijk uit zijn as in 2006 (een handtekening bij Universal en een aanwezigheid bij Sweden Rock) voordat hij in 2010 “Coup de Grace” tekende, misschien wel het ultieme meesterwerk van het genre.
Zanger Robert Ernlund en gitarist Anders Wikström beloofden voor hun 40e verjaardag in galakleding te zijn. Voor een nieuwe knock-out?
1968. Free heeft bluesrock in zijn bloed en baanbrekende hardrock in zijn vel. Paul Rodgers is al een beetje de ultieme zanger. De ritmesectie (Kirke-Fraser) daagt die van Cream uit, wat betreft Paul Kossoff, de gitarist, hij vecht met gespikkelde folies met Beck, Page, Clapton en vooral Peter Green. De enorme Mac-gitarist.
Na een vernieuwde Free in Bad Co zeilt Paul Kossoff liever solo maar keert vooral in 1975 terug met Back Street Crawler en vindt de juiste aanvullingen met met name Terry Slesser, een frontman om de haren overeind te doen staan.
Helaas, ondanks twee bluesrockalbums van topklasse: The Band speelt On en 2nd Street, de meest succesvolle, geproduceerd door de grote Glyn Johns (Led Zep, the Stones, Eagles, Clapton…) . Tijdens een tournee voor BSC in april 1976 met ondersteuning van AC / DC, viel de Koss dood neer (slachtoffer van zijn verslavingen) op een vlucht van Los Angeles naar New York. Einde van het verhaal !
Wat een verrassing om deze BSC in 2023 weer te zien met Terry Slesser. Een nieuw album (Rome In A Day) en de best bekwame werkers in de Engelse rock: John Buckton (gitaar-de reïncarnatie van de Koss!), Rhino Edwards ( bas-Status Quo, Dexys Midnight Runners) Clive Edwards (drums-UFO, Pat Travers, Wild Horses) en Mark Taylor (Keyboard-Simple Minds, The Alarm, Elton John) zouden de meest sceptische moeten overtuigen. “We zijn nu ouder, maar het vuur brandt nog steeds in ons zoals toen, het grote tijdperk”, ontvouwt Terry Slesser, een vleesetende glimlach en een mes tussen zijn tanden.
Het belooft…
Rudy Lenners, drummer ex-Scorpions en SteeLover, Jean-Pierre Froidebise, bluesy vermaard gitarist, Alain Pire, gitarist/zanger – expert in de Engelse psychedelische muziek, en Jean-Pierre Cocco, zanger/bassist met een Latin gevoel, richtten Such op Een geluid in 1989.
Veteranen van de Luikse rockscene, dit kwartet loopt aan de top op alle podia van Wallonië met hun bluesachtige rock in vuur en vlam, perfect beheerst en met chirurgische precisie.
Twee albums (1992 en 1994) worden goed beoordeeld in de media (en doorgegeven door Radio 21, voorloper van Classic 21) maar S.A.N. houdt van het werk en het is op de podia dat hij zijn kwintessens en zijn grote muziekwetenschap laat zien die nooit ophoudt uit zijn as te herrijzen in tijden die steeds minder gunstig zijn.
Such A Noise toerde met Uli Jon Roth voor een eerbetoon aan de grote Hendrix in 1991 en opende zelfs voor Deep Purple op Vorst Nationaal in 1993.
Het gouden kwartet bestaat al heel wat jaren niet, maar aangezien de meeste van zijn stakeholders al op GARF hebben gespeeld, hebben ze besloten ons een slotconcert aan te bieden in de Madeleine-modus van Proust. Vertel het verder…
Deze band uit Visé (aan de rand van Luik niet ver van Nederland) werd halverwege de jaren tachtig opgericht en kreeg meteen postpunk onder de huid.
Een 5-track mini-album verhoogde hun kleine bekendheid, vooral in Wallonië. Zo werden de eerste delen van groepen als Fuzzbox, And Also The Trees, Minimal Compact of Cassandra Complex geprofileerd. Na een breuk in 1989, hervormde de band van leider Jean-Paul Devox (betrokken bij meerdere projecten) zich in 2005 kort voor een vijftiental optredens.
De terugkeer in dit jaar 2023 lijkt veel serieuzer. Naast zijn optreden op GARF bereidt Vox Populi een nieuw opus voor dat nieuw en vintage zal combineren.
Het was niet de bedoeling dat Geordie het licht aan het einde van de tunnel zou zien of zich zou onderscheiden van de rest. En toch is Geordie bekend en zeer gewaardeerd door die-hard AC/DC-fans.
Het was in 1980 dat het grote aantal deze harde en feestelijke band ontdekte uit Newcastle, de vlaggenschipstad van de industriële Engelse grootmacht. Geordie is ook de naam van Newcastle en Brian Johnson, de zanger, is de officiële opvolger van de grote Bon Scott binnen de AC/DC-instelling. Sinds dit jaar weten we dat Geordie een band is in de glambeweging van Sweet en Slade (ze stonden allebei in het voorprogramma!) klinkt goed ingeburgerd.
Als Geordie in 2021 (voor een paar dates) toerde met Brian Johnson (wat een goede vent!), lijkt de post-covid-reformatie veel meer bedacht en veelbelovend. Tom Hill en Brian Gibson (de ritmesectie uit de jaren zeventig) worden bijgestaan door Back Street Crawler-zanger Terry Slesser.
Voor het kleine verhaal concurreerde Slesser met Brian Johnson en Gary Holton (Heavy Metal Kids) voor de opvolging van Bon Scott. Het is een kleine wereld!
Beweren dat Arthur Brown in het middelpunt van dit alles staat, is niet overdreven. Psychedelische rock, baanbrekende hardrock, theatrale rock (een invloed voor Alice Cooper), hit- en protestrock en andere geneugten, Arthur maakte er vanaf 1967 zijn dagelijks leven en zijn bedrijf van in de goede geur van een swingend en bruisend Londen. 1968 is zijn jaar.
Het uur van zijn kenmerkende album (“The Crazy World Of Arthur Brown”) met Vincent Crane (toekomstige Atomic Rooster), Carl Palmer (toekomstige ELP) evenals Kit Lambert en Pete Townshend van The Who in een hinderlaag. Arthur Brown legt vooral de single Fire neer, een beklijvende ritornello, die hardrockers op ideeën zal brengen en een psyche-referentie zal worden. Deze vlaggenschiptitel van de Engelse shouter uit het noorden van Engeland staat op nummer 1 in de Britse hitlijsten en op nummer 2 in de VS. Na een leven als een stoelstok in de gemeenschappen van Notting Hill (een hippiewijk in het centrum van Londen) en opmerkelijke concerten in de mythische UFO Club aan Tottenham Court Road, kwam Brown uit de drukte en het sterrendom ondanks Kingdom Come (een band die geen niet zijn publiek) en de rol van een priester in ‘Tommy’ van The Who.
Arthur, de man met de helm van vuur, wordt rond de millenniumwisseling uit zijn as herboren. Twintig goede lentes later serveert de altijd zeer groene Arthur Brown ons een bijzonder bluesachtige Long Long Road, gewoon paranormaal begaafd maar luid, gemeen als je zou willen. Een vintage album dat het lef heeft om vol te rijden zonder schaamte: “het verlangen om altijd nieuwe benaderingen en frisse muziekstukken te creëren is altijd mijn visie geweest. Het is sterker dan ooit” laat deze slungelige, hypergefocuste gek laconiek los.
Degenen die buitengewone en hallucinerende rockers altijd hebben gewaardeerd (Screaming Lord Sutch, Screamin’ Jay Hawkins, Alice Cooper…) zullen worden bediend en zullen dus genieten van een legendarische en zeer zeldzame Arthur Brown in onze regio. Onze 3e GARF had niet beter kunnen eindigen dan met deze vleugjes waanzin en muzikaliteit.
Franse rock? Het is net als Engelse wijn, het bestaat… De goede John Lennon leefde niet lang genoeg om de Frenchies-groep te horen die zijn kwinkslag had kunnen tegenspreken. Ja, Satan Jokers was anders: origineler, briljanter dan vele anderen en vooral erg jaloers (het voorrecht van de besten!).
Het verhaal begint eind jaren zeventig met Renaud Hantson, een dingo drumming excellence award van de grote Phil Collins en groot bewonderaar van Michel Berger. Zijn Satan Jokers kreeg vorm in 1981 toen, na een eerste deel van Trust in 82 in de Rose Bonbon waar de jongeren de vader vermoordden, het begin was van een reeks misverstanden en schadelijke relaties met iedereen. Toch steken “The Metal Sons” (83) en “Too crazy for you” (84) met een openhartige, gesyncopeerde en technische hardheid boven het maaiveld uit.
Zou Satan Jokers een compromis zijn tussen Magma en Judas Priest? Het derde opus – een mini-album met zes nummers – is misschien wel zijn Prix de Rome. Het is zijn hoogtepunt van inspiratie en een werk van onschatbare rijkdom.
Beschouwd als de Franse Glenn Hughes (een instrumentalist met een stem van massief goud), ontketent Renaud Hantson geleidelijk zijn Satan Jokers voor Starmania (tussen 1988 en 1990 in de rol van Ziggy) en voor een pop/rock solocarrière die niet meer aan zijn openbaar.
In een voortdurende strijd tegen zijn demonen vervolgt Renaud Hantson zijn vrolijke weg (muziekschool Furious Zoo…) waarna hij een laatste show van Satan Jokers (groep stopte voor meerdere jaren) niet kon weerstaan in onze Gouden Eeuw, bekend om zijn aantrekkingskracht op groepen die zijn verdwenen of nooit vrijgegeven. Te gek voor je?
