Pure esdoorn Canadezen (afkomstig uit Ontario), Teaze is beïnvloed door de Detroit-scene.
Moe van Ted Nugent’s Amboy Dukes, Grand Funk Railroad, MC5, Iggy’s Stooges, Alice Cooper en Mitch Ryder, Teaze heeft het recht in zijn broek en slaagt erin vormen in evenwicht te brengen met powerrock (veel), met rhythm ‘n’ blues ( een beetje) en met een vleugje glamour (vooral in de look!).
Teaze zijn springerige melodieën die soms luchtig zijn, vaak overduidelijk, zoals blijkt uit hun eerste twee sprankelende albums: “Teaze” (1976) en “On The Loose” (1978).
Eindelijk ondertekend met Capitol (een heilige graal), bracht Teaze een succesvolle “One Night Stands” (1979) uit. Een kenmerkend werk met klompjes als “Heartless World” of “Young & Reckless”.
Als Teaze niet de roem genoot die hij verdiende, komt dat omdat hij een hit niet kon kalibreren.
Het maakt niet uit, Teaze is geweldig en kijkt ernaar uit om eindelijk ons land te bezoeken. Met drie originele leden: Mark Bradac (gitaar), Brian Danter (bas/zang) en Mike Kozak (drums). Gezegend brood!
Kom terug van de duivel Vauvert! Dit is de perfecte uitdrukking die past bij de zaak White Spirit. Sinds 1982 op geen enkel radarscherm meer te zien, wordt deze UFO-formatie van de New Wave Of British Heavy Metal 40 jaar (!) later uit zijn as herboren.
Wat een geluk op het einde als we denken aan dit gelijknamige eerste album uit 1980 en de adembenemende uitvoering van Reading 1980. Janick Gers (toekomstige gitarist van Iron Maiden) en Mel Pearson (keyboards) waren destijds de bazen van een kwintet dat Deep Paars en Uriah Heep, de frisheid daarnaast.
1982 is de zwanenzang als Janick Gers (aanvankelijk vertrokken met Ian Gillan in solo) wordt vervangen door Mick Tucker (toekomstige Tank) en Brian Howe (toekomstige zanger van Nugent en Bad Co) Bruce Ruff vervangt.
Veertig jaar later komen Mel Pearson en Mick Tucker terug met een uitstekend “Right Or Wrong” (een restant van het 2e album dat eigenlijk nooit is uitgebracht) en met een nieuwe schreeuwer: Alexx Stahl (ex-Bonfire). Dit situeert de aantrekkingskracht van een onwaarschijnlijke exclusiviteit waar we trots op zijn en die voor velen een obscuur object van verlangen zal zijn.
Laatste detail! WHITE SPIRIT heeft in 43 jaar NOOIT een voet op het continent gezet (alleen optredens in Engeland, Schotland en Wales)! Die exclusiviteit reserveren ze voor ons festival!
De vergelijking met Deep Purple had hen moeten bekoren. Uiteindelijk bediende ze hen: ‘Rick Sanford klonk meer als Robert Plant. Mijn gitaarspel is meer in de vorm van Clapton/Beck”, glimlacht Roger Romeo, architect van deze Legacy Diamond, nukkige en briljante band uit Los Angeles.
Hun handelsmerk voor de eeuwigheid is deze uitgewerkte en intelligente hardrock van zwier, zeggingskracht (bedankt Rick Sanford), gepolijste riffs en gedoseerde keyboards. Een constante van deze Amerikaanse bands uit het midden van de jaren zeventig. Legs Diamond kruiste vervolgens de degens met de Aerosmiths, Ted Nugent, BÖC en andere Montroses zonder hun verleidelijke status te bereiken. Legs Diamond behoort tot het ras van pures en outsiders. Dit versterkt de aantrekkingskracht. “Legs Diamond” (1977), “A Diamond Is A Hard Rock” (1977 itou) en “Fire Power” (1978) zijn briljante successen, maar ze zien Olympus nooit, een beetje weggevaagd door de Van Halen-ramp en nieuwe (verbasteerde !) vormen van hardrock. Zeer zeldzaam in Europa: “een of twee optredens op festivals, geloof ik”, aldus Romeo, Legs Diamond zal een sensatie creëren tijdens onze 3e GARF. Zijn diamanten niet voor altijd?
Twee groepen voor één spandoek! Origineel in een wereld van boze groepen. Grappig en uiteindelijk intelligent op het niveau van de directory en marketing.
Flashback: de jaren 80 komen eraan en het Europese harde (continentale!) toont zijn enorme vooruitgang en zijn hang naar de Angelsaksische wereld (ultradominant). De bittere Bataven (totaalvoetbal!) zullen geen tapijt zijn. Vengeance en Picture zullen in de vorm van de priester zijn. Vandenberg zal melodieën en de VS in de gaten houden.
Highway Chile, van dappere Rotterdammers, zal geen last hebben van vergelijkingen met Def Leppard na een eerste opus in 1983: Storybook Heroes. Maar Ben Blaauw (de gitaarheld) en Ernst van Ee (de slagman) gefrustreerd door te veel dingen (een beperkte zanger bijvoorbeeld) kiezen al snel voor het Helloïse-avontuur met de superzanger Stan Verbraak. Na Cosmogony (1985) en Polarity (1986) mag er niet meer getwijfeld worden: Helloïse is een zwaard van melodieuze hardrock met een Amerikaanse inslag maar met een heel Europees geluid.
De aanwezigheid van deze (deze) te onderschatte groep(en) is een uitkomst.
Deze Highway Chile / Helloïse zou wel eens de grote verrassing kunnen zijn van onze 3e GARF.
