Categorie: 2019

Het is al weer dertig jaar geleden. Enkel Luikse vrienden, muzikanten van hard rock, volharden in hun
waanideeën om een band op te richten die hardrock en disco combineert. Ontnuchterd, gaan ze aan de
gang met de symbiose tussen twee gereputeerde muziekgenres, die blijkbaar beter bij elkaar pasten, dan
men had kunnen denken. Dankzij dit muzikaal wantrouwen en deze schooljongen-banderilla’s bouwde
Hernie Disco een reputatie op. Maar die dwaling hield niet op. Dat wil zeggen dat we blij zijn met deze
onverwachte hervorming in de filosofie van GARF.

Wanneer je, gedurende meer dan dertig jaar, de briljante gitarist bent geweest van Motörhead, heb je
weinig te vrezen, of beter, van niemand iets te vrezen! Phil Campbell groeit uit deze gitaristenkaste, die
onveranderlijk metal, of pure rock-‘n-roll speelt, volgens de stemming, of de omstandigheden. Als de
goede Phil met angst gezien heeft, hoe de grote Lemmy het loodje legde, herstelde hij onverwijld de
onaantastbare en geruststellend familiale waarden. Todd op gitaar, Dane op drums, en Tyla op de bas,
alsook Neil Starr als zanger/indringer zijn zijn trawanten geworden voor shows, die ruiken naar zwavel en
stinkende rock. Phil Campbell, Welsh, kleurvast, belooft ons een goede afwisselende set met enkele
Motörhead-nummers, waarvan hij de enige erfgenaam is. No class? Niet zo zeker…

Toonbeeld van de oude “true metal” gitaar-“helden” in het brede scala, kan Ross Friedman, aka Ross de
Boss voor de fans en intimi, een massief gouden CV voorleggen: The Dictators, van New Yorkers die
nooit hebben kunnen kiezen tussen hardrock en punk. Shakin’ Street, Parijse groep met bijzondere
charme, aangedreven door de charismatische Fabienne Shine. Manowar, God of Odin van de Heavy
Metal, gedurende acht jaar en zes albums (van 1980 tot 1988). Zonder natuurlijk de onberispelijke
solocarrière, gedomineerd door de authenticiteit, te vergeten.
Met deze show, toegewijd aan Manowar, gaat deze oude jongen uit de Bronx ons om de oren vliegen,
gekozen uit verschillende meesterlijke albums als “Battle Hymns”, “Into Glory Rides”, “Hail to
England” of “Kings of Metal”.

Doc Holliday zonder Bruce Brookshire? Een onmogelijkheid! Onzin…

 

Zo kon Doc Holliday tegen 2019 zonder zijn historische leider worden opgepikt. Toch even twee dingen ter verduidelijking: Brookshire heeft ervoor gekozen om … dominee(!) te worden en de nieuwe Doc Holliday van toetsenist / zanger Eddie Stone is nog nooit zo levendig en snel verschenen.

 

Doc Holliday gooide de neus in de goede zuidelijke wind in 1981 en 1982 met “Doc Holliday” en “Doc Holliday Rides Again”. Oorspronkelijk uit Macon, Georgia, de thuisbasis van het historische zuidelijke Capricorn label – helaas failliet gegaan aan het begin van de eighties –, is Doc Holliday de dappere opvolger van de onverschrokken en zuidelijke strijders en bendes, Lynyrd Skynyrd voorop. Hoewel Doc Holliday van hun geboortegrond houdt, komen zij vaak in Europa en meer bepaald in Duitsland, waar zij een grote cultstatus genieten.

 

Na een afscheidstournee in 2011 – tegelijkertijd hun dertigjarig bestaan – is Eddie Stone in 2014 terug met een aantal vastbesloten desperado’s waaronder de fantastische gitarist Michael Gilbert, die bij het horen van deze nieuwe samenstelling, in vuur en vlam staat.

 

Het viriele charisma van Eddie Stone op zijn Hammond schudt je misschien wakker. Het GARF had een 100% zuidelijke invulling nodig om een panel van typisch seventies trends te voltooien op de grote dag zaterdag. Opgelet, dit is het enige concert van Doc Holliday in Europa in 2019. Aan jullie om ervan te genieten …

★ « Good on them! » —Brian Johnson, Zanger AC/DC

 

★ « I like your band. Your drummer is great. » —Phil Rudd, Drummer AC/DC

 

★ « If you like AC/DC you’ll love these girls. A great band, very professional and well worth a look. » —Jackie JAX Chambers, Leadgitarist, Girlschool

 

We zijn gewoon 5 meiden, die het leuk vinden om AC/DC te spelen. Jullie kunnen onze mooie promo zien op www.backnblackgirls.com, maar het is veel beter om de video’s te kijken! We hebben net een gloednieuwe live CD en DVD uit 2018 uitgebracht, en brengen vaak HEEL veel live- en backstagemomenten uit. Dus blijf ons volgen!

Het moest ervan komen, een regionale groep. De keuze voor RUDY LENNERS kwam vanzelf: is RUDY niet de Waalse Rock-muzikant, die het best geslaagd is? Maar, het ontstaan van dit speciale concert is anders. RUDY besloot inderdaad zijn drumstokjes aan de wilgen te hangen. Dus zullen zijn vrienden hem nog een keer op het podium komen vergezellen, en de oude Luikse leeuw beloofde ons een aantal mooie verrassingen.

 

Voor diegene met een kort geheugen, of voor de mensen onder 40 jaar, RUDY was de drummer van de Scorpions van 1975 tot 1977, en was op de albums “In Trance” en “Virgin Killer” te horen. Terug in de “Cité Ardente” (Luik), verscheen hij bij Danger, K-West… en lag hij aan de basis van Steelover met superzanger Vince Cardillo. Such A Noise, helse blues/rock, was misschien wel zijn meest succesvolle en meest geslaagde project in de regio. Jullie zullen op de eerste rij moeten gaan staan.

In 1971 was ATOMIC ROOSTER al een gewaardeerd lid van de Britse Rock Premier League met prestigieuze bands zoals Jethro Tull, Ten Years After, Deep Purple en Led Zeppelin. De hard/prog van  bandleider Vincent Crane had zichtbaarheid en gezag, het binnenhalen van zanger Peter French van Leaf Hound in datzelfde jaar, leek een geniaal idee. Die indruk werd bevestigt  in “In Hearing of… Atomic Rooster”, waar de cockney zanger uitpakt met een krachtige, gevoelige stem, vol met blues/soul trekken.

 

Crane haalt ook Steve Bolton binnen, een super gitarist uit Manchester, voor het monumentale album van deze atomische haan. Als French in die tijd te snel begint rond te dwalen – hij kan niet weerstaan aan Cactus van de heren McCarthy, Bogert en Appice –, activeert hij dit ATOMIC ROOSTER opnieuw, samen met zijn vriend Bolton. Een evenement, dat je onder geen enkele voorwaarde mag missen.

LEAF HOUND is een UFO en een curiositeit. De verrassing van de chef. Het kwartet werd in 1969 gevormd op de hete as van Black Cat Bones. Exit Paul Kossoff en Simon Kirke (eruit gegooid bij Free). Wat Rod Price betreft, hij gokte op Foghat. De broers Brooks en Peter French, de overlevenden, noemden de rest van hun groep dus LEAF HOUND. Gitarist Mick Halls, een neef van French, wordt ook ingelijfd. Hun doel? Een british blues boom topband omvormen naar een hardrockband. Missie volbracht in 1971, wanneer het “Growers of Mushroom” met een psychedelische cover de rockplaneet verbijsterde.

 

Hoe raar het ook mag lijken, LEAF HOUND is stoner-voorloper op gelijke hoogte als Blue Cheer. Een uitstekend voorbeeld van harde psychedelische rock met een scherp metal-geluid. De superstem van French ging liever naar Atomic Rooster, Cactus…, vooraleer deze groep, uit zuidoost London, in 2004 nieuw leven in te blazen, om dan te merken, dat er misschien geen beter moment was, gezien de status van dit unieke meesterwerk.

VULCAIN is een zaak van de broers –  Daniel en Vincent –  Puzio, trotse Napolitanen. Als je warmbloedig bent, moet je ervan genieten. Vulcain wacht op het juiste moment – 1984! – om hun manifest te ondertekenen: “Rock ‘N’ Roll Relief”. Voor altijd zal “The Son of Lucifer”, “The Damned”, “Ebony” … doorklinken als het einde van het einde van de Franse rock / hardrock.

 

VULCAIN, dat is de MC5-school, AC/DC, Grand Funk Railroad, Motörhead… De stem van het volk plakt er trouwens al héél snel het etiket “Franse Motörhead” op.

 

Door gebrek aan brandstof tijdens de jaren 2000, komt VULCAIN aan het einde van het vervloekte decennium terug om aan de weg te timmeren. Na een vurig Hellfest, de kost en inwoning van het Lemmy-monument en 30 jaar Rock ’n Roll Secours, is VULCAIN nog steeds een onbetwistbare rockmachine. Vinyle (2018) is hun laatste opus. Een les in puurheid …

 

Eagles Road is een samenstelling uit het beste van de hardrock van het einde van de jaren 80…

 

The Final Countdown, Jump, Is this love, zegt jullie dat iets, en missen jullie dat? Dan is Eagles Road jullie remedie!

 

Deze Luikse groep, die al meer dan 15 jaar actief is (meer dan 250 concerten in België, Frankrijk, Nederland, Duitsland, Zwitserland op het prestigieuze Montreux Jazz Festival) laat de klassiekers van Bon Jovi, Europe, Whitesnake, Guns n’ Roses, Van Halen, Scorpions, en nog vele anderen, herleven… dit alles terwijl ze hulde brengen aan de goede kleding- en haardracht van deze heilige monsters van Hard FM (ook bekend als Hair Metal of Glam Metal) … een weldoordachte show vol kleur(en) op het programma.

 

Ideaal om het GARF in schoonheid en een goed humeur te beëindigen!!!