Categorie: 2020

Band on fire, speed metal band voor de speed metal wave (die met Metallica) begon, begrijpt Killer  de gemoedstoestand van Motörhead en de coole sketches van de NWOBHM, nog vóór de Belgische golf van de jaren 80.

 

Killer heeft ook besloten dat zijn manager Alfie Falkenbach het mythische Mausoleum-label gaat starten. “Wall of Sound” in 1982 (niet die van Spector!) en “Shockwaves” in 1983 waren hun grootste trofeeën, hierna volgt een livealbum geproduceerd door Dieter Dierks (Scorpions), het resultaat van een uitverkocht concert in Antwerpen met een verhitte ruimte en publiek.

 

Onverwoestbaar, puur, rechttoe rechtaan en zonder franjes, blaast Killer op ons festival veertig kaarsen uit, met het bit tussen de tanden en de voldoening van goed gedane arbeid.

Robby Valentine was een van de sensaties van de eerste editie van het Golden Age Rock Festival. Een Queen repertoire met (hollandaise-!) saus. De vriendelijke androgyne Batavier zal in de 2020 editie verschijnen, om ons te overtuigen van de waarheid van een topklasse AOR solo-carrière. Voor de fans van Queen en grote muzikale klasse.

Gesteund door de hele rockgemeenschap, droomde Phil Lynott, de almachtige Thin Lizzy-leader, van avonturen en het resultaat rond 1984 was een gloednieuwe Grand Slam met jonge coyotes met scherpe tanden.

 

Als slachtoffer van zijn “slechte reputatie” kon Lynott ondanks indrukwekkende optredens geen platencontract voor zijn nieuwe band krijgen. Phil verliet de band in 1986, men gaf niet veel meer voor de toekomst van Thin Lizzy en nog veel minder van dat van Grand Slam. Wanneer sommige “tribute bands” de Lizzy-vlam weer opflakkeren, hadden we nog altijd geen nieuws van Grand Slam.

 

Dus liet Laurence Archer (ex-Stampede, UFO en … Grand Slam-gitarist) de in 1984-1985 rijzende ster herleven, maar werd, met een indrukwekkende band, de enige erfgenaam in de Thin Lizzy-geest met een fantastisch album genaamd “Hit the Ground” uit november 2019! Wat een geweldige prestatie!

Jean-Pierre Froidebise, geboren en getogen in Luik, heeft klassieke muziek, door zijn ouders, met de paplepel binnengekregen, maar het is de blues van de jaren 70, die zijn briljante muzikale carrière heeft bepaald.

 

Muzikant met een uitzonderlijke originaliteit, belooft onze vriend Jean-Pierre ons een energieke set, vol passie en muzikale uitmuntendheid.

Een Duitse band met een Engelse leader (Cliff Jackson), stapten rond in de jaren 70 met accenten van kraut/psychedelic/progressive en hardrock, om uiteindelijk in het collectieve onderbewustzijn te blijven als een Duitse Wishbone Ash.

 

Epipath heeft nog altijd het goede idee, om goed inelkaar zittende albums te maken.

 

Epitath über alles? Wait and see…

Bad boys uit het zuiden van Londen en de East End, kleine boefjes en stamgasten van Speakeasy  (een van de meest mythische clubs in Londen) halen Heavy Metal Kids de headlines in de jaren 70 met hun ball rock, in een slecht humeur en met een grote mond. Hun immense frontman, Gary Holton, maakte de hooligan rock, net voor de punk wave.

 

Met een patchwork van invloeden (pub rock, Faces, bluesy hard rock … glam). Heavy Metal Kids konden nooit voorbijgaan aan Holton’s overlijden (betrapt op excessen in 1985) maar onze overijverige rockers zijn uit hun as herrezen: opgebouwd rond Cosmo en Keith Boyce (gitarist en drummer uit de goeie oude tijd) en Justin McConville, een zeer interessante vervanger voor Gary Holton, hebben de “old kids” uit de sloppenwijken van Londen de belofte gemaakt om ons er van langs te geven.

 

Voor ons grote plezier…

Opgericht in de dromerige tijd van de “Swinging London”, net op tijd voor dat cruciale jaar 1970, is Stray een seventies model, bijna onmogelijk om aan voorbij te gaan, als het om het bluesy/hardrock/psychedelische rock-genre gaat. Del Bromham, gevestigde leader, nog altijd jong na 68 jaar, verheugt zich erop om onze landen in te vallen, eindelijk.

Stray? So british…

In de late jaren 70, vanwege een politiek regime, dat niet zo op is met rock’n’roll, is Spanje trots om zoiets als Baron Roja te hebben in het begin van de jaren 80.

 

De Rode Baron (Manfred von Richthofen, bijnaam van een Duitse vliegenier) van de gebroeders Carlos, Armando en Carlos hebben altijd de duivel in het bloed en de moorddadige impuls sinds “Larga Vida Al Rock & Roll” (eerste editie in 1981) en “Metalmorfosis” (internationale erkenning in 1983).

 

Veel te lang weggeweest van de Belgische podia (twee concerten in Heavy Sound Festival in Brugge en vervolgens Poperinge in respectievelijk 1983 en 1984), viert de Spaanse bommenwerper tijdens ons festival veertig jaar intensieve beschietingen vlak voor een uitgebreide tour langs de grote stadium in Zuid-Amerikaanse. De nummer een Spaans/Latino hardband verdiende zeker de headliner van vrijdag.